ز پوچ جهان هیچ اگر دوست دارم   /   تو را ای کهن بوم و بر دوست دارم

تو را ای کهن پیر جاوید برنا  /  تو را دوست دارم، اگر دوست دارم

تو را ای گرانمایه، دیرینه ایران  /   تو را ای گرامی گهر دوست دارم

تو را ای کهن زاد بوم بزرگان   /  بزرگ آفرین نامور دوست دارم

شادروان اخوان ثالث

بوم، به معنی سرزمین و زیستگاه است. ایران، ایران زیبا، هفت اقلیم کهن، با همه‌ی زیبایی‌ها و دیدنی‌هایش، رازهای ناگفته و ناشنفته زیاد دارد. داستان آدم‌ها، اتاق‌ها، خانه‌ها، محله‌ها، روستاها، شهرها؛ داستان‌هایی که گنج بزرگ تاریخی این مرز و بومند. داستان‌هایی که این روزها با همه‌ی گرفتاری‌ها و روزمرگی‌ها، کروناها و مشکلات دیگر، دیگر دیده و شنیده نمی‌شوند.

در جشنواره‌ی فیلم موبایلی «بوم»، به مرز و بوم ایران «دوباره» و «از نو» می‌رویم. ایران و خانه‌های میزبانان گردشگری و قصه‌های آنها را از نه دریچه‌ی فیلم مستند بلند و حرفه‌ای، بلکه از دریچه‌ی لنز موبایل‌های جوانانی می‌بینیم که در همان مرز و بومند، در آنجا زیسته‌اند، عرق و تعصب آنجا را دارند. آنها راویان داستان خودشان، شهر و روستا و محله‌شان، و آدم‌ها و فرهنگ‌هایشان است و سوژه‌شان، میزبانان گرم و مهربان خانه‌ها، ویلاها و اتاقک‌هایی هستند که دلشان به مهمانانی از دیار و شهر و کشوری دیگر خوش است، برایش سفره‌ای از جنس عشق و مهربانی می‌گسترانند و برایشان از داستان‌های خود می‌سرایند. داستان‌هایی برای شنیدن و لمس آنهاست که ساده‌سفری را انتخاب می‌کنیم، که در کنار میزبان در کنار سفره یا آتش نشسته و به گوش جان بشنویم که:

دوشم ز بلبلی چه خوش آمد که می‌سرود / گل گوش پهن کرده ز شاخ درخت خویش